We doen vanochtend wat rustig aan en zorgen eerst dat de weblog is voorzien van foto’s. Met het internet van het hotel is dat nog een behoorlijke klus. We hebben gezien dat in Green Bay een indianenreservaat is met een casino. In Nederland hebben we niets met casino’s, in Amerika zijn we er dol op en kunnen er niet zomaar aan voorbij rijden. We worden natuurlijk lid van het casino, en in ruil voor onze NAW gegevens krijgen we beiden een clubcard en $20,= speeltegoed. Ook koffie, thee en frisdrank is in de Amerikaanse casino’s gratis. We vermaken ons prima en rond de middag gaan we weer verder op reis: tijd voor de lunch. We kijken op de kaart en de “Bay Beach Road” klinkt voor ons als een perfecte locatie waar TomTom ons snel heen brengt. We verwachten een strandweg met eettentjes, een soort Zandvoort. Het is echter vooral industrie wat we hier aantreffen. We vervolgen deze weg noordelijk in de hoop een leuke strandtent tegen te komen. Die zien we niet, maar na vijf minuten zien we wel een soort van kermis in een park en we besluiten er even te stoppen.
Het blijkt het Bay Beach Amusement Park te zijn. Een permanente kermis met enigszins gedateerde attracties, maar wel heel leuk, vinden wij, vertier voor jong en oud. Je koopt bij de kassa losse tickets voor $0,25 per stuk, en afhankelijk van de attractie mag je voor 1 of 2 tickets in de attractie. We kopen 4 tickets wat ons samen toegang verschaft tot het Ferris Wheel. Het is echt heel grappig. Hoewel we geen fervente kermisvierders zijn zouden we ons hier toch wel een tijdje kunnen vermaken, maar we waren op weg naar een lunchplek dus na ons reuzenradavontuur verlaten we het feestterrein.
Nadat we gisteren in Belgium geluncht hadden, lijkt Brussels ons voor vandaag wel een prima locatie. De Europese invloeden zie je niet in het straatbeeld terug maar wel in de namen van dorpen als Denmark, Luxembourg, Oostburg, Holland etc. Brussels is aan de buitenkant een echt Amerikaans wegrestaurant, binnen is het een verzameling van – wat zij noemen – antiek. Wij vinden het vooral kitsch en dan nog van het zeer hekenbare soort. We nemen een soep en een salade die heel verdienstelijk zijn. Home made cooking!
Esmée had vanochtend ontdekt dat er geo-art is in Door County. Natuurlijk wel pas op het laatste moment, zodat ze in de auto 86, weliswaar eenvoudige, puzzeltjes op moest lossen. Een heel gedoe, opgave opzoeken, oplossen en opschrijven, invoeren in de GPS en dat 86 keer en dan ook nog voordat we op de cachelocatie waren. De serveerster snapte niet echt waarom wij meer gericht waren op ons schrijfblok en de GPS dan op de soep en de salade.
Voor wie niet weet wat geo-art is: “geo-art is the placing of caches in such a way that they form a picture or pattern when viewed on the cache map at geocaching.com. Most geo-art seem to be in the western US, where there’s lots of open space for the caches to be placed”.
Dus mooie vormpjes op de kaart. Deze is in de vorm van een grote smiley; een smiley van smileys.
Uiteindelijk waren alle puzzels opgelost en konden we naar de cachelocatie. Want nu ze opgelost zijn, willen we ook deze “smiley(s)” op de kaart. Doordat het puzzelcaches zijn liggen ze in werkelijkheid op een andere locatie dan op de kaart. En zo’n trail van 86 caches als deze is in werkelijkheid dus echt niet leuk om met de auto te doen. Na iedere 200 meter moet je stoppen en zoeken achter een elektriciteitspaal, een boom of een verkeersbord. Weinig uitdaging en door al dat in- en uitstappen kost het veel tijd. We hebben er vandaag 38 gedaan en zijn toen doorgereden naar de eindbestemming van vandaag Ephraim, in de hoop dat we op de terugweg tijd, en vooral zin hebben om de overige caches nog te zoeken, anders hebben we slechts een halve smiley op de kaart.
De kustroute naar onze eindbestemming komt door allerlei toeristische streken en dorpen (stadjes zeggen ze hier). De toeristische attracties bestaan uit wijngaarden en proeverijen en uit toeristische dorpen met veel restaurants en kustvertier. Het ziet er, zoals Gert Jan Dröge zou zeggen “alleraardigst uit”.
Onze eindbestemming Trollhaugen Inn & Cabins blijkt een fraai huis uit de vijftiger jaren met enkele kamers en wat huisjes er omheen. Een leuke kamer met een balkonnetje en bij aankomst blijkt dat er voor ons gezorgd gaat worden, lekker flesjes water op de kamer en echte Amerikaanse cookies (formaat lunchbord).
We eten op een terrasje even verderop in de straat bij Wilsons aan het water en ook vandaag blijkt weer dat je in Marika als Europeaan niet een voor- en hoofdgerecht samen moet bestellen, ook al deel je het voorgerecht (nacho’s supreme, met alles erop en eraan) en is het hoofdgerecht voor beiden een slechts een hotdog (een Chicago dog en een Chilly dog). Klinkt toch niet alsof je je er aan zou overeten, maar met frietjes en sausjes erbij wordt het toch een hele hap. Bedienend personeel snapt nooit waarom we geen toetjes willen. Wij inmiddels wel. Wij gaan met een goed gevuld buikje terug naar ons hotelletje.
