woensdag 24 augustus 2016

Dag 24: 19 augustus 2016, Gary (IN) – Chicago (IL)

Vandaag komen we weer terug op waar onze reis begon, Chicago. Maar voordat we er zijn komen we langs een casino en daar gaan we toch even kijken. We besluiten er ook gebruik te maken van de lunch. Prima eten in een rustige atmosfeer, terwijl het een enorm casino is. Er is een enorm lange gang die naast het speelgebied loopt met aan de andere kant winkeltjes en horeca. Wij blijven ons altijd toch weer een beetje verbazen van de overdaad. Als we verder rijden, blijkt dat we op een enorm terreinencomplex rijden met alleen industrie en metaalfabrieken. En voordat je het weet ben je daar weg en rijd je weer langs een golfbaan en een leuke Amerikaanse woonwijk; het contrast kan niet groter zijn. En net als we denken dat we alle casino’s gehad hebben, ligt er weer eentje op onze route. We lopen even binnen, worden lid en krijgen dan onmiddellijk ook tegoedbonnen voor het buffet van dit casino. We hadden net geluncht, dus we bewaren ze voor een ander moment, want er helaas niet meer van zal komen deze vakantie.

Dan op naar Chicago en dat blijkt op vrijdagmiddag geen eenvoudige opgave. We komen dik in de file terecht en we doen er lang over om bij ons geboekte hotel te komen. We hebben een hotel uitgezocht bij de luchthaven, met het oog op morgen, en met grote kamers omdat we al onze bagage weer opnieuw moeten sorteren en verpakken. Dan wordt het tijd voor ons “toetje” van de vakantie, een honkbalwedstrijd van de Chicago White Sox. De White Sox zijn de tweede baseball ploeg van Chicago. De andere is die van de Chicago Cubs. We konden kaartjes kopen voor de Sox, dus daarom de keuze voor deze ploeg. Om er te komen is net zo’n crime als naar het hotel te gaan. Overal in Chicago is het druk, er is ook een bootshow en een luchtvaartshow dit weekend. Maar we komen bij het Cellular Field stadion van de White Sox en worden door de stewarts ook naar het goede parkeerterrein geloodst.

Het is hartstikke druk op het terrein voor het stadion. Dit is echt een familie-uitje voor de fans. We hebben goede plaatsen achter de box van de bezoekende ploeg. We zijn iets te laat binnen want we zitten al in de tweede inning, maar er is nog niets spectaculairs gebeurd. Rondom ons wordt druk gesproken, gegeten, gedronken en je zou niet zeggen dat hier een wedstrijd aan de gang is die ertoe doet. He sociale aspect is voor de fans blijkbaar veel belangrijker dan alleen het volgen van de match. De ploeg van de Sox is niet in goede doen want ze worden met 9 – 0 ingemaakt door de tegenstander, de Oakland Atletics die op de ranglijst toch lager staat. Er moeten morgen en overmorgen weliswaar nog twee matches worden gespeeld, maar we hadden toch iets beters verwacht. De volgende dagen blijken ze toch te kunnen winnen, maar nu bakken ze er werkelijk niets van. Ze hebben nauwelijks honkslagen en ze komen slechts een keer tot op het tweede honk, terwijl de Atletics toch zomaar 5 homeruns slaan.

De organisatie is vanzelfsprekend perfect, zo lopen na elke derde inning een zevental mannen alle gravel weer glad te strijken met een sleepnetje achter zich aan. De speler aan slag wordt op een gigantisch scherm geprojecteerd, met slaggemiddelden etc., tussen de innings is er vermaak omdat je iets kan winnen, of dat er leuke close ups worden gemaakt van het publiek - die als je in beeld komt en je partner moet kussen is veruit het meest hilarisch - en tijdens de wedstrijd wordt ook een oorlogsveteraan in het zonnetje gezet; Hero of the Game en iedereen staat op.
Alsof ze gewonnen hebben, wordt het schouwspel besloten met een immense vuurwerkshow. Spektakel kunnen ze er in Amerika wel van maken. Ook als we terug naar huis rijden, blijft het druk op de weg. Wij doen het rustig aan tussen de regelmatig ons voorbij racende medeweggebruikers. We komen zonder problemen bij ons hotel aan. Wij halen nog even een broodje bij de Subways en een biertje en gaan ons dan opmaken voor onze vertrekdag.