Bij de brouwerij, die gelegen is in Miller Valley, is al een hele groep toeristen voorzien van een armbandje klaar voor de tour en we kunnen er nog net bij. De verplichte foto wordt aan het einde nog wel gemaakt belooft men ons, wij zitten er niet mee. Eerst een filmpje, nadat het volk eerst een beetje opgewarmd wordt door de tour guides. Heel Amerikaans, met “Are you having a good time?”, waarna de meute aangemoedigd wordt om luid “Yes” te roepen. Gek dat wij niet voluit meedoen? Voor het filmpje wordt aangekondigd dat je nu nog naar het toilet kan en het volgende uur niet meer. Onder dekking van de duisternis in de filmzaal spoeden velen zich nog even naar het kleinste kamertje. Het filmpje gaat natuurlijk over het beste, grootste en meest verantwoordelijke bierbedrijf ter wereld. Opgericht door een Duitser die wilde dat iedereen zijn gast zou zijn; beetje Duitse grootheidswaan? Daarna ging het alleen maar bergopwaarts, behalve tijdens de drooglegging, toen schakelden ze even over op frisdrankjes! Wij geloven dat niet zomaar, volgens ons hebben ze hun grootste winsten gemaakt tijdens de drooglegging, want heel Chicago en omstreken zat ruimschoots aan het bier en de sterke drank.
Waar zouden die toen vandaan zijn gekomen? We volgen de gidsen braaf naar de verpakkingsafdeling, de transportafdeling, de brouwerij, de koelkelders en uiteindelijk de Biergarten. Maar niet zonder dat hier collectief de volgende vraag werd beantwoord: “Do you know what time it is?”, wij wisten het nog niet, maar de rest van de groep scandeert het antwoord: “Miller time!”. In de Biergarten mogen we, het is inmiddels 11:30 uur, drie samples proeven van hun beste bier-kunnen. De samples hier zouden in Nederland goed door kunnen gaan voor een regulier pilsje – zegt iets over het Nederlandse en de Amerikaanse gevoel voor afmetingen – en we proeven daar natuurlijk het kroonjuweel de Miller Light en daarna je eigen keuze uit zes biertjes die ze op de tap hebben. Voor ons zijn dat Blue Moon (van origine Belgisch) en Honey Wheath Beer. Het is nog wat vroeg, maar we spugen er niet in. Dan naar het Harley Davidson Museum. De bikers zijn in grote getalen aanwezig, maar ook eenvoudige automobilisten als wij worden toegelaten. We mogen zelfs even op enkele daarvoor bestemde motoren gaan zitten. Waarschijnlijk vanuit de gedachte, als je er eenmaal op gezeten hebt, wil je niet anders meer. En ongemerkt denk je dan toch even….. da’s wel een mooie fiets, zou die ook in de werkkostenregeling vallen?
In het museum zie je de ontwikkeling van het N 1 model tot de huidige modellen, met alle specials erbij van bezorgfietsen, politiefietsen, legerfietsen, racefietsen en pleziermodellen. Er is een afdeling die je duidelijk maakt hoe het geluid van deze fiets tot stand komt, waarbij je zelf de hoek tussen de cilinders kunt bepalen, tot een wand met modellen die je via een touch screen kunt laten grommen, ieder model zijn eigen specifieke Harley geluid. Ze hebben ook een wand met tankjes in alle kleuren en beschilderingen, met allemaal een eigen uniek jaargebonden logo van Harley Davidson.
Er is natuurlijk ook een afdeling met specials, zoals fietsen in de film (Marlon Brando, Arnold Schwarzenegger en natuurlijk Peter Fonda en Dennis Hopper) met de echte uitvoeringen naast de filmbeelden. Zelfs als je niks met Harley zou hebben, dan nog is dit museum om die reden voor filmliefhebbers al interessant. Je kan op een screen ook de stunt van Evil Knievel en andere stuntrijders simuleren en zien hoe je over de schansen kunt springen, of net niet.
Het museum is een mengeling van nostalgie en vertoon van puur vakmanschap en liefde voor de motorfiets. Een museum is geen museum zonder museum shop, maar terwijl alle fans kwijlend langs de memorabilia en parafernalia lopen, zoeken wij rustig onze weg naar de uitgang.
In Port Washington strijken we neer bij de Motel 6. Eigenlijk te duur voor wat we krijgen, maar we willen vandaag gewoon bijtijds een slaapplek hebben en dat hebben we nu. Via tripadvisor kijken we welk restaurant wordt aanbevolen en zo komen we bij Pasta Shoppe. Het is behoorlijk druk, maar buiten is nog een tafeltje voor twee. Lucky we . We laten ons verleiden door vooraf de calamaris te nemen, wat betekent dat het hoofdgerecht voor de helft mee gaat in een to-go-box. We blijven er ieder jaar weer intrappen: in Amerika moet je niet een voor- en hoofdgerecht bestellen. Dat is gewoon teveel. We willen nog even naar de pier maar dat idee hadden de muggen ook opgevat, we maken uiteindelijk rechtsomkeert naar het hotel.
Reageer hier
