woensdag 24 augustus 2016

De voorbereidingen

Voor ons is de keuze voor een vakantiebestemming doorgaans niet moeilijk. We gaan al jaren op rij in de zomervakantie naar de USA en ook dit keer is dat onze vakantiebestemming geworden. Omdat we nog nooit in het mid-noorden hebben rondgetoerd, hebben we dit jaar onze focus gelegd op Chicago en de grote meren. Vijf meren die een deel van de grens vormen tussen de USA en Canada. Vijf meren met de afmetingen van flinke zeeën: 244.106 km²!  Dus niet echt te vergelijken met onze Europese meren.
Eind april hebben we de tickets geboekt. Dan zitten we een aantal dagen beiden achter de computer en speuren naar de aantrekkelijkste aanbieding. We zochten naar tickets voor economy-plus, dus extra beenruimte en wat extra bagage, maar via Gate1 vonden we mooie business-class-tickets bij British Airways. Dus eerst een hupje over de Noordzee, lekker in de lounge bij terminal 5 (volgens ons de beste tot nu toe) en dan de lange vlucht van London Heathrow naar Chicago op onze flat-bed stoel.
Begin mei boekten we een auto bij usareisen.de, maar toen het een Toyota Rav4 bleek te zijn hebben we hem ook onmiddellijk weer afbesteld. Begin juli maar een wat grotere gehuurd bij dezelfde verhuurder, wij vinden nog steeds dat deze jongens altijd voor goede auto’s zorgen en een prima service hebben mocht er iets misgaan. We hebben in Alaska gemerkt dat ze er echt voor je zijn als de verhuurder (Herz in dat geval) je laat zitten.
Maar waar wil je slapen in Chicago? We hebben een weekendje zitten speuren naar betaalbare hotels in Chicago, maar dat bleek geen sinecure. $150 incl tax was onze richtprijs, maar daar vind je dus helemaal niets voor. De prijzen gaan vanaf $200 excl tax en excl parkeren van $50 per dag. Via AllesAmerika kwamen we in contact met Big Mo. Aanvankelijk vooral omdat we wat tips en adviezen wilden en toen hij aanbood dat we tegen betaling zijn logeerkamer mochten gebruiken, waren we snel overstag. Big Mo (Maurice) heeft Nederlandse roots en vind het leuk om zijn Nederlands af en toe te oefenen. Hij ontvangt wel vaker Nederlanders die in Chicago belanden.
We hebben een globale route en een voorlopig reisschema. We gaan wel zien wat klopt en wat niet. Zo "los" zijn we nog nooit naar de USA geweest. De tochten door de woestijn zoals we die regelmatig hebben gemaakt vergen altijd veel voorbereiding: GPS coördinaten, TOPO kaartjes, veel speuren op internet en naast een plan A ook een plan B voor als we toch geen 4WD auto meekregen of als door regenval de dirtroads onbegaanbaar zijn. De mid-west is wat dat betreft een stuk makkelijker.
Vandaag hebben we nog even een kaartje gekocht voor de wedstrijd van de White Sox aan het eind van onze vakantie. Jaren geleden hebben ween wedstrijd van de Atlanta Braves bezocht en dat is ons goed bevallen. We hebben nu de kans om op de voorlaatste vakantiedag de White Sox te zien en dat laten we ons niet voorbijgaan, “echte” Amerikaanse cultuur.
We hadden nog even overwogen om de show van Brad Paisley in Toronto te gaan zien, maar dat is echt een brug te ver, te veel kilometers in te weinig tijd.
Vandaag de weblog gebouwd, dus we zijn virtueel op weg!


Dag 2: 28 juli 2016, Chicago

Na een wat onrustige nacht vanwege de jetlag zijn we eigenlijk al weer vroeg wakker. Maurice en zijn vrouw zijn al vroeg naar het werk. Wij drinken nog even een kopje thee en gaan dan op zoek naar een Walmart om de nodige standaard inkopen te doen: water, light bier en een broodje om de dag mee te beginnen. We vinden het allemaal en in de buurt van de Walmart blijken ook nog twee caches te liggen; die pikken we even op. Dan naar het centrum. We nemen de blue line (metro) naar het centrum en parkeren onze auto op de park & ride parkeerplaats bij Rosemont station. Binnen een half uur ben je dan in hartje Chicago. We hebben geen strak plan en ontdekken al wandelend hoe de stad in elkaar zit. Een mengeling van oude en nieuwe gebouwen verdringt zich in het centrum en het autoverkeer raast er tussendoor.

We wandelen eerst naar de Jelly Bean – die eigenlijk Cloud Gate heet – in het Millenium Park. Het is een roestvrijstalen structuur die alles in de omgeving weerkaatst en daardoor grappige, mooie en gekke foto’s oplevert. Daarna hebben we behoefte aan koffie en waar je altijd op iedere straathoek een Starbucks ziet, zien we er nu geen en het duurt even voordat we er eentje gevonden hebben in het Hilton hotel in het centrum. Wel lekker rustig zitten. Later vandaag zullen we nog 30 andere Starbucks filialen tegenkomen en we snappen niet dat we daar nu zo lang over gedaan hebben om er eentje te vinden. Daarna op zoek naar het begin- en/of het eindpunt van Route 66.

De geschiedenis vertelt dat die op verschillende plekken op de stad heeft gelegen, al naar gelang er aan de stad veranderingen werden aangebracht; tja hoe creatief wil je met je erfgoed omgaan? Officieel is in Chicago het beginpunt, maar dat bordje zien we niet. Na even zoeken hebben we wel het eindpunten gevonden. Daarna wandelen we tussen de drommen mensen, er zijn veel groepjes jongeren – Maurice vertelt later dat het waarschijnlijk jongeren op zomerkamp zijn – die de stad bevolken en in drommen tegelijk dezelfde kant op lopen. De meisjes zien er allemaal hetzelfde uit: lange haren, kort broekje (model hotpants) met een topje en schoenen van het model Romeinse sandaal. De jongens hebben bijna allemaal een blauwe spijkerbroek en een wit t-shirt of wit overhemd en sneakers. De variatie is niet groot. We wandelen richting Magnificent Mile, een winkelstraat met alle grote merken van de USA en daarbuiten.

Meestal imposante gebouwen met een speciale uitstraling, zoals Burberry (eigen ruitpatroon aan de buitenkant van het gebouw) en de Trump Tower Hotel (zusje van het New Yorkse model) van enkel spiegelend glas. Het verbaasd ons dat de winkels heel ruim zijn opgezet, terwijl de m2 prijs hier torenhoog moet zijn. De apple store is vooral “een belevenis” en dus meer dan alleen maar het uitstallen van telefoons en andere gadgets, hetzelfde geldt voor Garmin.
Als het wat begint te druppelen zoeken we even een lunch-tentje en dat vinden we in Shake Shack, waar we een hotdog en een burgertje eten gecompleteerd met cheese fries. Dit tentje wordt dermate druk bezocht dat je na je bestelling een kastje meekrijgt dat gaat zoemen en knipperen met licht als je bestelling klaar is. Als we klaar zijn met eten is het weer wat opgeklaard en we wandelen richting Hancock Tower. De Hancock Center is een 100 verdiepingen tellend gebouw aan Michigan Ave. Het bevat een 360 graden observatory op de 94e verdieping, vanwaar je een mooi uitzicht hebt over de stad en Lake Michigan. Onderin zijn bekende zaken gehuisvest, zoals Best Buy, the North Face, Ecco en the Cheesecake Factory. Net als we binnen zijn begint het te regenen en we wandelen even door de hal waar een prachtige lamp boven een soort binnenvijver hangt; mooi voor de plaatjes. Het uitzicht is door de damp die ontstaat na de regenbui waarschijnlijk niet zo mooi, dus stellen we onze trip naar boven uit. In plaats daarvan lopen we naar de oever van Lake Michigan, waar we over een soort boulevard wandelen richting de Navy Pier en ondertussen proberen we mooie plaatjes van de skyline te schieten. De Navy Pier wordt door velen bejubeld, maar wij hebben blijkbaar niet de juiste “feel” bij een lange pier, die ook nog deels is afgesloten vanwege een tall ship wedstrijd. Als je Sail Amsterdam hebt gezien dan zijn deze tall ships een beetje een lachertje. We rouwen er dus niet om dat we ze niet van dichtbij mogen “bewonderen”. We strijken neer op een terrasje bij Billy Goat voor een light biertje en dan begint het te plenzen. Wij zitten droog op het overdekte terras en kijken naar alle toeristen die voorbijtrekken. De regen is hevig maar duurt niet lang en als we ons biertje op hebben dan kunnen we weer richting blue line metro. De mist rond de gebouwen levert een mooi plaatje.

In de buurt van Mo eten we snel nog even een burrito en een pizzaatje en besluiten er een vroege nachtrust van de maken. Oh, oh, die arme voeten.

Reageer hier

Dag 3: 29 juli 2016 Chicago

De dag begint als die van gisteren: vroeg wakker, dan naar de P en R van Rosemont en vervolgens met de metro naar het centrum. Omdat gisterochtend het fototoestel niet helemaal goed ingesteld stond, begint ook in downtown de dag zoals gisteren en maken we foto’s opnieuw.
Het plein waar de farmers markt stond, is vandaag het domein van verschillende food trucks geworden. Heel aardig om te zien hoe ze netjes achter elkaar rond het plein zijn opgesteld. Helaas zijn de verkopers nog in de opbouwfase en wordt er nog geen eten verkocht. We vervolgen onze weg naar millennium park dat is aangelegd op een voormalig rangeerterrein ten oosten van Michigan Avenue. Het gaat allemaal een stuk makkelijker dan gisteren toen alles nog nieuw was en we ons nog niet konden oriënteren.
We kunnen het niet laten om ook nog even bij “the bean” te kijken. Het blijft een geweldig fenomeen om in het spiegelende oppervlak de skyline van Chicago te zien. Daarna gaan we naar de Crown Fountain een grote fontein bestaande uit twee torens met een granieten reflecterende pool er tussenin. Op de torens worden door middel van LED-lichten de gezichten geprojecteerd van 1000 inwoners van Chicago en op bepaalde momenten komt er een straal water uit hun mond. Kinderen spelen in het water maar ook volwassenen vinden het leuk en natuurlijk wil Esmee er ook even doorlopen. Het is echt leuk opgezet en de moeite van een bezoek waard. We willen ook graag de grote Buckingham fontein zien maar in verband met een festival is dat deel van het park afgezet. Jammer maar helaas.



We zoeken (en vinden) wat caches in het park en kijken nog even bij het enorme openluchttheater/podium in het park. Het is echt een hele mooi plek. Als lunch nemen we een zelf-samengestelde salade bij Nordstrom op de magnific mile en daarna willen we naar het 360 graden panoramadek van het John Hancock center. Maar net als gisteren maken regen en bewolking het niet de moeite waard om naar boven in de toren te gaan. We schuilen even bij Starbucks voor de regen onder het genot van een lekkere kop koffie en als het weer droog is gaan we op zoek naar de sculptuur die Picasso heeft gemaakt. Als we daar aankomen zien we dat dit kunstwerk op het plein staat waar gisteren de farmersmarkt en vandaag de foodtrucks waren. We hebben er vanochtend al een foto van gemaakt, toen ons niet realiserend dat het “een Picasso” is.
We lopen naar de Willis Tower (voorheen Sears Tower) een 442,14 meter hoge wolkenkrabber, waar je met een supersnelle lift naar boven kunt om dat in een glazen uitstulping te staan. Het moet een spectaculaire ervaring zijn en een mooi uitzicht geven, maar omdat het nog steeds zwaar bewolkt is, besluiten we onze centjes in de zak te houden en niet naar boven te gaan.
Het zit ons op dit gebied niet echt mee. Moe van al het slenteren begeven we ons naar de metro. Vlakbij Rosemont gaan we eten bij de Red Lobster. We smullen er lustig op los van een surf en turf, met een sirloin en garnalen. We drinken daarna samen met Mo nog een drankje en daarna vallen we snel in slaap.

Reageer hier

Dag 4: 30 juli 2016, Chicago - Milwaukee

We hebben niet echt een vastomlijnde route voor deze vakantie. Vandaag willen richting Milwaukee in de staat Wisconsin. Aan het einde van de vakantie komen we weer in Chicago en dan zullen we een nieuwe poging doen om de fontein en de wolkenkrabbers te bezoeken. Als we vertrekken besluiten we eerst via het graf van Al Capone naar de outlet in Aurora te gaan. Het is een half uurtje rijden naar Mount Carmel Cemetery.

In Amerika zijn begraafplaatsen net iets groter dan bij ons. Tussen de secties liggen asfaltwegen waar je gewoon met je auto mag rijden. Een groot deel van de graven hebben als grafsteen een compleet monument. Het is altijd een hele ervaring om er te rijden. Gelukkig wist Maurice ons te vertellen dat we het graf in sectie 35 moeten zoeken anders was het nog een hele zoektocht geworden tussen de 230.000 graven. Er staat een familiezuil van Capone en daarvoor liggen de graven van Al Capone, zijn vader, zijn moeder en zijn broer. We verwachten een protserig graf, maar het zijn hele kleine stenen en vooral herkenbaar aan het uitgesleten gras van de voetstappen van toeristen.
We maken wat foto’s, want meer is er niet te zien of te doen, en rijden dan nog een rondje over de begraafplaats die veel Italiaanse en Engels/Ierse graven kent.

We zijn de Rand McNally roadmap thuis vergeten en hoewel we met de tom tom overal kunnen komen, voelen we ons zonder vaste route en zonder wegenkaart toch wat onthand dus rijden we eerst naar de supermarkt. Helaas hebben ze deze roadmap niet, we kopen wat broodjes en gaan daarna eerst voor een “picknick uit de kofferbak”. Natuurlijk laten we ook de 2 geocaches niet ongelogd. Dan op naar de Chicago Premium Outlet. Het is een mooie grote outlet waar alle bekende merken wel een winkel hebben. We kopen wat shirtjes en sturen wat foto’s van de Michael Kors tassen naar een collega van Esmée. Zij zoekt een speciale en misschien is die hier wel te koop. Hoewel Melissa appt dat ze wel veel mooie ziet, zit het gezochte exemplaar er niet bij. Jammer, want de tassen zijn aantrekkelijk geprijsd en nu zijn we er. Voor Esmée vinden we hier wel een mooie MK-armband. Hoewel ze niks heeft met het merk, vindt ze deze wel leuk en als Jos eenmaal zijn onderhandeltechnieken gaat gebruiken wisselt deze armband (van $169 naar $ 27,50) uiteindelijk van eigenaar. Het is al vier uur als we de outlet verlaten.

We nemen de weg richting Milwaukee, maar het is een weg met heel veel verkeerslichten dus het schiet niet echt op. Maakt wel dat we een travel bug op een Amerikaanse auto naast ons kunnen discoveren. We zien eigenlijk geen motels, dus geven we zo’n 40 mijl voor Milwaukee de TomTom de opdracht om een motel op de route te zoeken. Zo komen we in East Troy aan, waar een show van oude auto’s is. We kijken er wat rond en vervolgen dan onze weg. Helaas blijkt het hier gelegen motel geen kamers vrij te hebben dus op naar Mukwonago. Hier zitten verschillende hotels maar die zijn vol, en het enige motel met vacancy vraagt 160 dollar excl. tax. Dat vinden we toch wat veel voor een motel in de middel of nowhere dus rijden we verder. Maar we hebben weinig geluk want verder zien we geen motels. Als we bijna in Milwaukee zijn is het inmiddels behoorlijk schemerig want maakt dat we ons toch maar slecht kunnen oriënteren. De motels die we in de TomTom ingeven blijken als we daar aankomen niet te bestaan en zo wordt het later en later en gaat het humeur iets naar beneden. We komen wel 3x op dezelfde straat zonder hotelsucces. Gelukkig hebben we wel een geocachekaart op de telefoon en zo prikken we maar een dorp waar we naartoe rijden. West Allis wordt de bestemming en het is een verademing om weer even op de snelweg te rijden. Gelukkig vinden we hier een Days Inn met een kamer vrij. Het is inmiddels al 21 uur en donker. We zetten de bagage op de kamer en strijken neer in het daar naast gelegen Griekse restaurant waar we lekker eten en Jos uiteindelijk met to-go-box het restaurant verlaat.

Reageer hier

Dag 5: 31 juli 2016, Milwaukee – Port Washington

De Days Inn bleek een prima overnachtingsplaats te zijn waar we ’s ochtends gebruik kunnen maken van het ontbijtbuffet met toast, bagels, cereals, fruit en verse Griekse yoghurt. Er zijn ook folders wat er allemaal te doen is in de stad en zo maken we tijdens het ontbijt het plan voor vandaag. Nadat we de koelbox volstorten met ijs en de koffers weer in de auto liggen, gaan we op weg naar de Miller Brewery. Het is weliswaar zondag en het is nog maar 9:30 uur, maar hij ligt op onze logische route.

Bij de brouwerij, die gelegen is in Miller Valley, is al een hele groep toeristen voorzien van een armbandje klaar voor de tour en we kunnen er nog net bij. De verplichte foto wordt aan het einde nog wel gemaakt belooft men ons, wij zitten er niet mee. Eerst een filmpje, nadat het volk eerst een beetje opgewarmd wordt door de tour guides. Heel Amerikaans, met “Are you having a good time?”, waarna de meute aangemoedigd wordt om luid “Yes” te roepen. Gek dat wij niet voluit meedoen? Voor het filmpje wordt aangekondigd dat je nu nog naar het toilet kan en het volgende uur niet meer. Onder dekking van de duisternis in de filmzaal spoeden velen zich nog even naar het kleinste kamertje. Het filmpje gaat natuurlijk over het beste, grootste en meest verantwoordelijke bierbedrijf ter wereld. Opgericht door een Duitser die wilde dat iedereen zijn gast zou zijn; beetje Duitse grootheidswaan? Daarna ging het alleen maar bergopwaarts, behalve tijdens de drooglegging, toen schakelden ze even over op frisdrankjes! Wij geloven dat niet zomaar, volgens ons hebben ze hun grootste winsten gemaakt tijdens de drooglegging, want heel Chicago en omstreken zat ruimschoots aan het bier en de sterke drank.

Waar zouden die toen vandaan zijn gekomen? We volgen de gidsen braaf naar de verpakkingsafdeling, de transportafdeling, de brouwerij, de koelkelders en uiteindelijk de Biergarten. Maar niet zonder dat hier collectief de volgende vraag werd beantwoord: “Do you know what time it is?”, wij wisten het nog niet, maar de rest van de groep scandeert het antwoord: “Miller time!”. In de Biergarten mogen we, het is inmiddels 11:30 uur, drie samples proeven van hun beste bier-kunnen. De samples hier zouden in Nederland goed door kunnen gaan voor een regulier pilsje – zegt iets over het Nederlandse en de Amerikaanse gevoel voor afmetingen – en we proeven daar natuurlijk het kroonjuweel de Miller Light en daarna je eigen keuze uit zes biertjes die ze op de tap hebben. Voor ons zijn dat Blue Moon (van origine Belgisch) en Honey Wheath Beer. Het is nog wat vroeg, maar we spugen er niet in. Dan naar het Harley Davidson Museum. De bikers zijn in grote getalen aanwezig, maar ook eenvoudige automobilisten als wij worden toegelaten. We mogen zelfs even op enkele daarvoor bestemde motoren gaan zitten. Waarschijnlijk vanuit de gedachte, als je er eenmaal op gezeten hebt, wil je niet anders meer. En ongemerkt denk je dan toch even….. da’s wel een mooie fiets, zou die ook in de werkkostenregeling vallen?

In het museum zie je de ontwikkeling van het N 1 model tot de huidige modellen, met alle specials erbij van bezorgfietsen, politiefietsen, legerfietsen, racefietsen en pleziermodellen. Er is een afdeling die je duidelijk maakt hoe het geluid van deze fiets tot stand komt, waarbij je zelf de hoek tussen de cilinders kunt bepalen, tot een wand met modellen die je via een touch screen kunt laten grommen, ieder model zijn eigen specifieke Harley geluid. Ze hebben ook een wand met tankjes in alle kleuren en beschilderingen, met allemaal een eigen uniek jaargebonden logo van Harley Davidson.

Er is natuurlijk ook een afdeling met specials, zoals fietsen in de film (Marlon Brando, Arnold Schwarzenegger en natuurlijk Peter Fonda en Dennis Hopper) met de echte uitvoeringen naast de filmbeelden. Zelfs als je niks met Harley zou hebben, dan nog is dit museum om die reden voor filmliefhebbers al interessant. Je kan op een screen ook de stunt van Evil Knievel en andere stuntrijders simuleren en zien hoe je over de schansen kunt springen, of net niet.

Het museum is een mengeling van nostalgie en vertoon van puur vakmanschap en liefde voor de motorfiets. Een museum is geen museum zonder museum shop, maar terwijl alle fans kwijlend langs de memorabilia en parafernalia lopen, zoeken wij rustig onze weg naar de uitgang.

We besluiten niet naar downtown Milwaukee te gaan maar naar het Veterans Park. Het is zondag en mooi weer dus is het druk in het park maar door de afmetingen van het park heb je dat gelukkig niet echt in de gaten. Je kunt er vliegeren, waterfietsen en nog vele andere activiteiten: dus ook geocachen. We zoeken er drie, en vinden er twee. Degene die we niet vonden bevatte informatie voor een bonus cache dus ook die zijn we misgelopen. Daarna gaan we via de kustweg verder naar het noorden. Het is niet het meest armlastige deel van de staat. Hoe groot kan een huis zijn, vraag je je af. Hier lijkt het wel of daar dan weer de overtreffende trap van staat. We denken dat dit een dalmatiër-wijk is, grotendeels blank met hier en daar een zwart plekje.
In Port Washington strijken we neer bij de Motel 6. Eigenlijk te duur voor wat we krijgen, maar we willen vandaag gewoon bijtijds een slaapplek hebben en dat hebben we nu. Via tripadvisor kijken we welk restaurant wordt aanbevolen en zo komen we bij Pasta Shoppe. Het is behoorlijk druk, maar buiten is nog een tafeltje voor twee. Lucky we . We laten ons verleiden door vooraf de calamaris te nemen, wat betekent dat het hoofdgerecht voor de helft mee gaat in een to-go-box. We blijven er ieder jaar weer intrappen: in Amerika moet je niet een voor- en hoofdgerecht bestellen. Dat is gewoon teveel. We willen nog even naar de pier maar dat idee hadden de muggen ook opgevat, we maken uiteindelijk rechtsomkeert naar het hotel.

Reageer hier

Dag 6, 1 augusutus 2016: Port Washington – Green Bay

Vanochtend besloten we om toch maar alvast via internet een hotel voor vanavond in Green Bay vast te leggen. Naast dat we op deze manier zeker weten dat we een hotel hebben, kunnen we ons vooraf wat oriënteren op de prijs. We nemen de kustroute naar het noorden, alleen valt het ons tegen wat je daadwerkelijk van de kust ziet, want het is niet zo dat we over een boulevard rijden. We rijden ergens parallel aan de kust, maar dan wel een kilometer of meer landinwaarts.
We rijden eerst naar België, op zijn Amerikaans Belgium, waar we de lunch gebruiken. Het is een soort truckerscafé, met een ouderwetse inrichting. Op de achterkant van de menukaart staat de cryptische tekst: “Monday, Tuesday and Wednesday” senior discount”. Nieuwsgierig als Jos is, moet hij natuurlijk weten wat dat betekent. Wat we al dachten klopt, er is 10% korting voor iedereen van 62 jaar en ouder. Dus ook voor Jos. Na de lunch rijden we naar een state park in de buurt, waar een strand moet zijn. In de bossen er rondom liggen ook nog wat geocaches. We zijn vandaag niet erg gelukkig en we vinden er slechts enkele, niet de hele serie. Dan op naar Oostburg, een enclave waar in het begin van de 20e eeuw veel Zeeuwen naartoe verhuisden. Onderweg rijden we door het gehucht Holland (WI).
Op het kerkhof van Oostburg zie je nog wat Zeeuwse namen terug (Dekker, De Pachter, De Munck), maar ook veel minder bekende namen. Later, als we bij de bibliotheek de passagierslijsten bekijken, blijken er ook veel mensen van buiten Zeeland geïmmigreerd te zijn met dezelfde schepen. In de bibliotheek ligt nog een geocache, voor diegenen die zich afvragen wat we daar nou te zoeken hadden. Het is wat broeierig warm en we besluiten wat vroeg naar onze eindbestemming toe te gaan. Het wordt Motel 6 in de buurt van het stadion van de Green Bay Packers. De Green Bay Packers is het enige baseball team in de Amerikaanse competitie dat niet uit een grote stad, maar uit zo’n kleine gemeenschap komt en bovendien ook eigendom is van de Green Bay inwoners, dus niet in handen van een of andere rijke clubeigenaar.
Alle bewoners uit Green Bay hebben dus iets met hun baseball team en dat zie je aan de vele mensen die rondlopen in shirtjes van de club. Soms hele families, gewoon overdag, ook op niet wedstrijddagen. Zie je in Nederland alleen bij kinderen die fan zijn van een voetbalclub en overdag willen voetballen in de kleuren van hun club. ’s Avonds doen we niet veel meer dan een hapje eten bij Dennies en even een cache oppakken aan de overkant van de straat bij een autodealer.

Dag 7, 2 augustus 2016: Green Bay – Ephraim

We doen vanochtend wat rustig aan en zorgen eerst dat de weblog is voorzien van foto’s. Met het internet van het hotel is dat nog een behoorlijke klus. We hebben gezien dat in Green Bay een indianenreservaat is met een casino. In Nederland hebben we niets met casino’s, in Amerika zijn we er dol op en kunnen er niet zomaar aan voorbij rijden. We worden natuurlijk lid van het casino, en in ruil voor onze NAW gegevens krijgen we beiden een clubcard en $20,= speeltegoed. Ook koffie, thee en frisdrank is in de Amerikaanse casino’s gratis. We vermaken ons prima en rond de middag gaan we weer verder op reis: tijd voor de lunch. We kijken op de kaart en de “Bay Beach Road” klinkt voor ons als een perfecte locatie waar TomTom ons snel heen brengt. We verwachten een strandweg met eettentjes, een soort Zandvoort. Het is echter vooral industrie wat we hier aantreffen. We vervolgen deze weg noordelijk in de hoop een leuke strandtent tegen te komen. Die zien we niet, maar na vijf minuten zien we wel een soort van kermis in een park en we besluiten er even te stoppen.
Het blijkt het Bay Beach Amusement Park te zijn. Een permanente kermis met enigszins gedateerde attracties, maar wel heel leuk, vinden wij, vertier voor jong en oud. Je koopt bij de kassa losse tickets voor $0,25 per stuk, en afhankelijk van de attractie mag je voor 1 of 2 tickets in de attractie. We kopen 4 tickets wat ons samen toegang verschaft tot het Ferris Wheel. Het is echt heel grappig. Hoewel we geen fervente kermisvierders zijn zouden we ons hier toch wel een tijdje kunnen vermaken, maar we waren op weg naar een lunchplek dus na ons reuzenradavontuur verlaten we het feestterrein. Nadat we gisteren in Belgium geluncht hadden, lijkt Brussels ons voor vandaag wel een prima locatie. De Europese invloeden zie je niet in het straatbeeld terug maar wel in de namen van dorpen als Denmark, Luxembourg, Oostburg, Holland etc. Brussels is aan de buitenkant een echt Amerikaans wegrestaurant, binnen is het een verzameling van – wat zij noemen – antiek. Wij vinden het vooral kitsch en dan nog van het zeer hekenbare soort. We nemen een soep en een salade die heel verdienstelijk zijn. Home made cooking! Esmée had vanochtend ontdekt dat er geo-art is in Door County. Natuurlijk wel pas op het laatste moment, zodat ze in de auto 86, weliswaar eenvoudige, puzzeltjes op moest lossen. Een heel gedoe, opgave opzoeken, oplossen en opschrijven, invoeren in de GPS en dat 86 keer en dan ook nog voordat we op de cachelocatie waren. De serveerster snapte niet echt waarom wij meer gericht waren op ons schrijfblok en de GPS dan op de soep en de salade.
Voor wie niet weet wat geo-art is: “geo-art is the placing of caches in such a way that they form a picture or pattern when viewed on the cache map at geocaching.com. Most geo-art seem to be in the western US, where there’s lots of open space for the caches to be placed”. Dus mooie vormpjes op de kaart. Deze is in de vorm van een grote smiley; een smiley van smileys. Uiteindelijk waren alle puzzels opgelost en konden we naar de cachelocatie. Want nu ze opgelost zijn, willen we ook deze “smiley(s)” op de kaart. Doordat het puzzelcaches zijn liggen ze in werkelijkheid op een andere locatie dan op de kaart. En zo’n trail van 86 caches als deze is in werkelijkheid dus echt niet leuk om met de auto te doen. Na iedere 200 meter moet je stoppen en zoeken achter een elektriciteitspaal, een boom of een verkeersbord. Weinig uitdaging en door al dat in- en uitstappen kost het veel tijd. We hebben er vandaag 38 gedaan en zijn toen doorgereden naar de eindbestemming van vandaag Ephraim, in de hoop dat we op de terugweg tijd, en vooral zin hebben om de overige caches nog te zoeken, anders hebben we slechts een halve smiley op de kaart.

De kustroute naar onze eindbestemming komt door allerlei toeristische streken en dorpen (stadjes zeggen ze hier). De toeristische attracties bestaan uit wijngaarden en proeverijen en uit toeristische dorpen met veel restaurants en kustvertier. Het ziet er, zoals Gert Jan Dröge zou zeggen “alleraardigst uit”. Onze eindbestemming Trollhaugen Inn & Cabins blijkt een fraai huis uit de vijftiger jaren met enkele kamers en wat huisjes er omheen. Een leuke kamer met een balkonnetje en bij aankomst blijkt dat er voor ons gezorgd gaat worden, lekker flesjes water op de kamer en echte Amerikaanse cookies (formaat lunchbord). We eten op een terrasje even verderop in de straat bij Wilsons aan het water en ook vandaag blijkt weer dat je in Marika als Europeaan niet een voor- en hoofdgerecht samen moet bestellen, ook al deel je het voorgerecht (nacho’s supreme, met alles erop en eraan) en is het hoofdgerecht voor beiden een slechts een hotdog (een Chicago dog en een Chilly dog). Klinkt toch niet alsof je je er aan zou overeten, maar met frietjes en sausjes erbij wordt het toch een hele hap. Bedienend personeel snapt nooit waarom we geen toetjes willen. Wij inmiddels wel. Wij gaan met een goed gevuld buikje terug naar ons hotelletje.

Dag 8, 3 augustus: Door County

’s Ochtends staat er in het keukentje van de Inn koffie klaar. Wel de typische koffie van Door County: met een smaakje. Er is kersenkoffie en hazelnootkoffie. We gaan voor het laatste. Het is best lekker maar een tweede beker (tja, kopjes kennen ze hier niet) hoeft voor ons niet. We nemen er wel een zoete koek bij en die is dan weer echt van Amerikaans formaat, groot en zoet. Het is al tegen elven als we de Inn verlaten en het noordelijke deel van het eiland gaan verkennen. We doen dit aan de hand van geocaches. Die brengen je vaak naar de meest mooie en leuke plaatsjes en het is veel makkelijker dan een reisboekje.
Zo komen we langs het “Zweedse deel”, de veerboot, de toeristische “cruise” naar een gezonken schip, mooie uitzichtpunten en de meest kronkelige weg van Wisconsin. Het geluk is aan onze kant want we weten de caches ook allemaal te vinden. Als lunch kopen we een gerookte zalm bij Charlies Smokehouse in Gills Rock die we bij hen op het terras oppeuzelen. Charlies is een begrip, mensen komen hier van heinde en ver om de gerookte producten van Charlie te kopen. Het is dus de place-to-be want het is niet alleen erg druk in dit kleine winkeltje, op de kaart van de USA is met speldenknopjes aangegeven naar welke plaatsen zij hun vijf soorten gerookte vis verschepen. Je kunt beter vragen, naar welke plaats niet? Wij kiezen het kleinste stuk zalm, maar die is nog altijd ruim een pond. Het is inderdaad een heerlijk visje, maar we eten niet vaak vers op appelhout gerookte zalm dus we kunnen het niet vergelijken. Ons lijkt het verschepen van een visje in ieder geval wat ver gaan. Ook ’s middags zijn de caches leidend voor de gebieden de we bezoeken. Door County is een schiereiland in de staat Wisconsin.


Het is vooral boerenland met aan de kuststrook toeristische dorpjes, waar het vooral draait om kersen, zelfgemaakte (kersen)wijn en jam en kunstwinkeltjes. Ze winnen er zelf prijzen mee. We rijen over een van de mooiste wegen van het schiereiland, kunstmat5ig aangelegde krommingen, maar wel leuk om te zien. Hoewel het wel een lekker relaxt gebied is, hadden wij toch wat meer verwachtingen van de natuur en de State Parks op het eiland. ’s Avonds eten we bij Junipers Gin Joint. Het is een mooi restaurant, met een buitenterras op de verdieping. Esmée gaat voor de Gorgonzola Steak Alfredo en Jos voor de vissoep en een House Salad. Het eten is heerlijk en de bediening goed. En in een Gin Joint moet je natuurlijk wel een Martini met gin drinken. We hebben dus weer eens niets te klagen.

Dag 9, 4 augustus: Ephraim - Wausau

Voordat we naar Door County gingen hebben we voor komende nacht een hotel vastgelegd in Wausau, op de weg naar Minneapolis en St. Pauls. Inmiddels weten we dat er halverwege de weg naar Wausau komend weekend een Pow Wow is. Daar willen we wel heel graag naar toe, want we hebben al vaak gezocht naar mogelijkheden om er een te zien. Meestal vinden ze in het Zuiden van de States plaats, maar nu is er een in Wisconsin. Die willen we beslist gaan zien. Een pow wow is een culturele bijeenkomst waar de Amerikaans Indiaanse identiteit wordt gevierd. Tijdens een pow wow komen leden van verschillende stammen bij elkaar om samen te dansen, muziek te maken en om oude vrienden te ontmoeten. Het belangrijkste onderdeel wordt gevormd door de Intertribals, dat zijn danswedstrijden die plaatsvinden in verschillende categorieën. De deelnemers dragen daarbij kleurrijke traditionele kleding. We realiseren ons te laat dat we het hotel in Wausau beter hadden kunnen annuleren, maar daarvoor is het nu te laat. We besluiten toch maar naar Wausau te rijden en dan vrijdag gewoon weer 70 kilometer terug om twee dagen, vrijdagavond en zaterdag, naar de Pow Wow te kunnen gaan.

Voordat we Ephraim verlaten zoeken we de caches in het dorp. Hierdoor komen we bij de Anderson Warehouse Graffiti Building waar – volgens de historie – de bemanning van de bootjes op de muur hebben geschreven hoe de boot heette waarmee ze aanmeerden en in welk jaar dat was. Om de traditie voort te zetten is de muur nu het geocache logboek (waar ook niet geocachers natuurlijk hun naam kunnen noteren). Wij gebruiken hier onze stempel voor maar de meeste anderen schilderen hun naam er groot op. Het is echt een hele grappige locatie.
We drinken koffie bij een van de koffiehuisjes langs de weg en besluiten om de geo-art van eergisteren af te maken, want een halve smiley is ook zo zielig. Het scheelt dat we al een stuk hebben gedaan. We weten nu hoe de caches eruitzien (plastic medicijnpotjes van de Walgreens) en dat de CO een voorliefde heeft van het verstoppen bij elektriciteitspalen. Het gaat voorspoedig en we vinden ook nog 2 van de 3 caches die we eergisteren niet konden vinden. In enkele van de caches zit ook bonus informatie, en als we die compleet hebben kunnen we onderweg ook de bonus loggen. Het is de enige cache waar we lang naar moeten zoeken. Ons nulpunt ligt bij een bordje “end of tour” en dat lijkt ons ook een mooie plek, maar uiteindelijk ligt de cache iets verdekter een meter of 25 verderop. Daarna moeten we er nog zo’n 25 en als Esmée voor het pakken van de volgende cache uit de auto stapt maakt ze een ongelukkige misstap en smakt ze tegen de grond. Ze voelt meteen dat opstaan niet zonder hulp gaat en binnen no-time zijn haar voet en enkel dik. Als zij weer in de auto gehesen is en er koude ijsflesjes water tegen aan liggen als een vervangende ice pack (leve de koelbox), gaat Jos toch op zoek naar de cache. Die blijkt dan ook nog aan de andere kant van de weg te liggen. Bij de daaropvolgende cache maakt Jos een misstap, door het hoge gras ziet hij niet dat er een klein slootje is en zo staat hij met 2 voeten in het water. Maar schoenen en sokken genoeg in de auto, dus al snel heeft hij weer droge voeten. We maken de smiley-caches toch af, al moet Jos het werk alleen doen nu Esmée even niet kan lopen. Gelukkig ronden we de opdracht goed af.

In Wittenberg staat aangegeven dat er een klein casino ligt, en hier maken we een korte stop. Esmée is nog steeds niet mobiel dus een rondje door het casino lopen is er niet bij. Gelukkig brengt de machine bij de ingang Jos geluk en gaan we met $5,= extra het casino weer uit. We vinden ons hotel niet onmiddellijk, Wausau en voorsteden blijken meer Motels 6 te hebben. Eerst staan we bij de verkeerde, maar met goede aanwijzingen bereiken we een kwartiertje later het juiste hotel. Niet onmiddellijk de juiste kamer. De airco doet het niet op de kamer en dus verkassen we naar een kamer verderop in de gang, na de gebruikelijke excuses. Jos speelt voor verpleegkundige en gaat naar de pharmacy om advies te vragen. Koelen en pijnstillers hadden we zelf al bedacht en de apotheker adviseert verder rust en een rekverbandje om wat steun te geven, hij snapt dat je op vakantie niet hele dagen met de voet omhoog wilt zitten. We kopen lekker rye-brood dat we op de kamer op zijn Amerikaans beleggen met kaas en salami. Vanuit onze hotelkamer horen we muziek en dat blijkt een optreden van Cheap Trick te zijn, die op de Wisconsin Fair optreden. We herkennen de twee hits die ze in Nederland hebben gehad. Jammer dat we er niet zelf bij kunnen zijn, maar een kwartiertje lopen naar het festivalterrein, zit er nu echt niet in.