Voordat we naar Door County gingen hebben we voor komende nacht een hotel vastgelegd in Wausau, op de weg naar Minneapolis en St. Pauls. Inmiddels weten we dat er halverwege de weg naar Wausau komend weekend een Pow Wow is. Daar willen we wel heel graag naar toe, want we hebben al vaak gezocht naar mogelijkheden om er een te zien. Meestal vinden ze in het Zuiden van de States plaats, maar nu is er een in Wisconsin. Die willen we beslist gaan zien. Een pow wow is een culturele bijeenkomst waar de Amerikaans Indiaanse identiteit wordt gevierd. Tijdens een pow wow komen leden van verschillende stammen bij elkaar om samen te dansen, muziek te maken en om oude vrienden te ontmoeten. Het belangrijkste onderdeel wordt gevormd door de Intertribals, dat zijn danswedstrijden die plaatsvinden in verschillende categorieën. De deelnemers dragen daarbij kleurrijke traditionele kleding.
We realiseren ons te laat dat we het hotel in Wausau beter hadden kunnen annuleren, maar daarvoor is het nu te laat. We besluiten toch maar naar Wausau te rijden en dan vrijdag gewoon weer 70 kilometer terug om twee dagen, vrijdagavond en zaterdag, naar de Pow Wow te kunnen gaan.
Voordat we Ephraim verlaten zoeken we de caches in het dorp. Hierdoor komen we bij de
Anderson Warehouse Graffiti Building waar – volgens de historie – de bemanning van de bootjes op de muur hebben geschreven hoe de boot heette waarmee ze aanmeerden en in welk jaar dat was. Om de traditie voort te zetten is de muur nu het geocache logboek (waar ook niet geocachers natuurlijk hun naam kunnen noteren). Wij gebruiken hier onze stempel voor maar de meeste anderen schilderen hun naam er groot op. Het is echt een hele grappige locatie.
We drinken koffie bij een van de koffiehuisjes langs de weg en besluiten om de geo-art van eergisteren af te maken, want een halve smiley is ook zo zielig. Het scheelt dat we al een stuk hebben gedaan. We weten nu hoe de caches eruitzien (plastic medicijnpotjes van de Walgreens) en dat de CO een voorliefde heeft van het verstoppen bij elektriciteitspalen. Het gaat voorspoedig en we vinden ook nog 2 van de 3 caches die we eergisteren niet konden vinden. In enkele van de caches zit ook bonus informatie, en als we die compleet hebben kunnen we onderweg ook de bonus loggen. Het is de enige cache waar we lang naar moeten zoeken. Ons nulpunt ligt bij een bordje “end of tour” en dat lijkt ons ook een mooie plek, maar uiteindelijk ligt de cache iets verdekter een meter of 25 verderop. Daarna moeten we er nog zo’n 25 en als Esmée voor het pakken van de volgende cache uit de auto stapt maakt ze een ongelukkige misstap en smakt ze tegen de grond. Ze voelt meteen dat opstaan niet zonder hulp gaat en binnen no-time zijn haar voet en enkel dik. Als zij weer in de auto gehesen is en er koude ijsflesjes water tegen aan liggen als een vervangende ice pack (leve de koelbox), gaat Jos toch op zoek naar de cache. Die blijkt dan ook nog aan de andere kant van de weg te liggen. Bij de daaropvolgende cache maakt Jos een misstap, door het hoge gras ziet hij niet dat er een klein slootje is en zo staat hij met 2 voeten in het water. Maar schoenen en sokken genoeg in de auto, dus al snel heeft hij weer droge voeten. We maken de smiley-caches toch af, al moet Jos het werk alleen doen nu Esmée even niet kan lopen. Gelukkig ronden we de opdracht goed af.
In Wittenberg staat aangegeven dat er een klein casino ligt, en hier maken we een korte stop. Esmée is nog steeds niet mobiel dus een rondje door het casino lopen is er niet bij. Gelukkig brengt de machine bij de ingang Jos geluk en gaan we met $5,= extra het casino weer uit.
We vinden ons hotel niet onmiddellijk, Wausau en voorsteden blijken meer Motels 6 te hebben. Eerst staan we bij de verkeerde, maar met goede aanwijzingen bereiken we een kwartiertje later het juiste hotel. Niet onmiddellijk de juiste kamer. De airco doet het niet op de kamer en dus verkassen we naar een kamer verderop in de gang, na de gebruikelijke excuses.
Jos speelt voor verpleegkundige en gaat naar de pharmacy om advies te vragen. Koelen en pijnstillers hadden we zelf al bedacht en de apotheker adviseert verder rust en een rekverbandje om wat steun te geven, hij snapt dat je op vakantie niet hele dagen met de voet omhoog wilt zitten. We kopen lekker rye-brood dat we op de kamer op zijn Amerikaans beleggen met kaas en salami.
Vanuit onze hotelkamer horen we muziek en dat blijkt een optreden van Cheap Trick te zijn, die op de Wisconsin Fair optreden. We herkennen de twee hits die ze in Nederland hebben gehad. Jammer dat we er niet zelf bij kunnen zijn, maar een kwartiertje lopen naar het festivalterrein, zit er nu echt niet in.
