Dan op naar Chicago en dat blijkt op vrijdagmiddag geen eenvoudige opgave. We komen dik in de file terecht en we doen er lang over om bij ons geboekte hotel te komen. We hebben een hotel uitgezocht bij de luchthaven, met het oog op morgen, en met grote kamers omdat we al onze bagage weer opnieuw moeten sorteren en verpakken. Dan wordt het tijd voor ons “toetje” van de vakantie, een honkbalwedstrijd van de Chicago White Sox. De White Sox zijn de tweede baseball ploeg van Chicago. De andere is die van de Chicago Cubs. We konden kaartjes kopen voor de Sox, dus daarom de keuze voor deze ploeg. Om er te komen is net zo’n crime als naar het hotel te gaan. Overal in Chicago is het druk, er is ook een bootshow en een luchtvaartshow dit weekend. Maar we komen bij het Cellular Field stadion van de White Sox en worden door de stewarts ook naar het goede parkeerterrein geloodst.
Het is hartstikke druk op het terrein voor het stadion. Dit is echt een familie-uitje voor de fans. We hebben goede plaatsen achter de box van de bezoekende ploeg. We zijn iets te laat binnen want we zitten al in de tweede inning, maar er is nog niets spectaculairs gebeurd. Rondom ons wordt druk gesproken, gegeten, gedronken en je zou niet zeggen dat hier een wedstrijd aan de gang is die ertoe doet. He sociale aspect is voor de fans blijkbaar veel belangrijker dan alleen het volgen van de match. De ploeg van de Sox is niet in goede doen want ze worden met 9 – 0 ingemaakt door de tegenstander, de Oakland Atletics die op de ranglijst toch lager staat. Er moeten morgen en overmorgen weliswaar nog twee matches worden gespeeld, maar we hadden toch iets beters verwacht. De volgende dagen blijken ze toch te kunnen winnen, maar nu bakken ze er werkelijk niets van. Ze hebben nauwelijks honkslagen en ze komen slechts een keer tot op het tweede honk, terwijl de Atletics toch zomaar 5 homeruns slaan.
De organisatie is vanzelfsprekend perfect, zo lopen na elke derde inning een zevental mannen alle gravel weer glad te strijken met een sleepnetje achter zich aan. De speler aan slag wordt op een gigantisch scherm geprojecteerd, met slaggemiddelden etc., tussen de innings is er vermaak omdat je iets kan winnen, of dat er leuke close ups worden gemaakt van het publiek - die als je in beeld komt en je partner moet kussen is veruit het meest hilarisch - en tijdens de wedstrijd wordt ook een oorlogsveteraan in het zonnetje gezet; Hero of the Game en iedereen staat op.
